Fútbol e baloncesto conviven con disciplinas coma o ciclismo e a ximnasia rítmica nun momento complicado para algúns clubs representativos que demandan apoios

Redacción – Sarria

Pero nun municipio san non pode faltar o deporte, e nos últimos anos a práctica de diversas disciplinas ten incrementado en Sarria coa evolución social. Deportes coma o voleibol, o hockey ou incluso o equipo de baseball creado polo colectivo inmigrante instalado na vila son exemplos do novo escenario.

DEPORTE E VALORES, O LEMA DO BASKET

Sen embargo, outros máis clásicos coma o baloncesto seguen a levarse a palma co equipo estrela e insignia do deporte sarriano. O CB Sarria foi creado en 1987 e conta actualmente con máis de 400 socios. Aínda que economicamente non están atravesando o seu mellor intre ao verse afectados polos recortes xeralizados en canto a subvencións e aínda na procura dun sponsor para o primeiro equipo e pendentes dos resultados da Liga EBA para coñecer a futura posición, están animados co gran momento que viven os equipos cadete masculino e feminino. Para o que é presidente do club dende hai tres tempadas, Santiago Castro Páramo, “o baloncesto cumpre en Sarria unha faceta social e educativa que vai moito máis aló do meramente deportivo, porque ensinamos valores moi importantes coma o compañeirismo”. Despois do fútbol é o deporte máis practicado e actualmente ten a uns 150 rapaces nas categorías inferiores. Tal e como sinala Castro, ten tamén a importante función de representar ao municipio dentro e fóra de Galicia. O deporte está pasando unha época baixa en todas partes debido á crise económica, pero en opinión do presidente do C.B, Sarria é unha vila deportiva na que goza de boa saúde, o futuro vese con escepticismo en canto aos apoios e a dinamización dende fóra, sen embargo confíase nas boas perspectivas.

FÚTBOL VETERANO: PAIXÓN POLO BALÓN POR ENRIBA DE TODO

‘O fútbol é así’ e coma en calquera parte a súa práctica e afección move masas. Os nostálxicos deste deporte e os que van perdendo idade para a práctica do mesmo de xeito máis “profesional” non quixeron en Sarria desapegarse da súa paixón e crearon en 2008 o pimeiro equipo veterán da zona, o Sarria FV. Ramón Porral foi un dos seus principais impulsores e relata que “a xente quería seguir xogando ao fútbol” e por iso se decidiron a crear o equipo que hoxe milita na Primeira División Provincial de Veteráns. Despois dunha tempada complicada e dura, cunha plantilla curta e con lesións que non acompañaron nos resultados, afirman contar cun grupo máis competitivo de cara a vindeira. A formación deste equipo en Sarria serviu como referencia para a progresiva creación de máis equipos, no primeiro momento non había ningún de veteráns, “ e nós fomos como unha semente” para facer realidade o fútbol veterán. Dende a súa creación ata o día de hoxe houbo moitos cambios a nivel participativo, sostén Porral, “aquel momento foi coma unha explosión enorme”. O deportista destaca o avance na creación de infraestruturas deportivas en Sarria nos últimos tempos, coa entrada en funcionamento do campo de herba artificial que permite estar en activo a todos os equipos, algo que se facía complicado non moito tempo atrás. En Sarria existe un enorme potencial deportivo, “pero hai que xestionalo como se merece” apunta o futbolista veterán, quen indica que non debería haber nenos que van xogar con equipos de fóra. Dende a súa perspectiva ten que haber cambios para garantir o futuro do deporte.

CICLISMO EN SARRIA: A FORZA DA ILUSIÓN DEBUXA O FUTURO

Quizáis un ámbito máis esquencido é o ocupado polo ciclismo. Manuel Armesto foi un dos co fundadores do Club Ciclista Sarriano alá por novembro do ano 1994. Hoxe preside a entidade e lembra como a afección polo ciclismo dun grupo de persoas levou a formar un club que contou no primeiro momento cunha importante resposta e chegou a ter entre as súas filas máis de 60 ciclistas. Actualmente atópase nunha fase de revisión trátando de enfocar o seu traballo cara a base, e abandonanado o ciclismo de elite por causa das circunstancias económicas. As tarefas de captación ou “enganche” dos rapaces ao deporte e concretamente ao ciclismo son a preocupación actual, tal e como comenta Armesto. Dende a creación da entidade e ata o día de hoxe foron diminuíndo os cartos e os apoios reais ao deporte en xeral, opina o presidente, mentres que os pais dos rapaces seguiron a facer o mesmo esforzo económico. O mundo do deporte éncheuse de promesas incumpridas por parte de moitas administracións, o que poría en perigo o mantemento da súa práctica no seu criterio. Pero a perda de ilusión de hai un tempo borrouse coas ganas de recuperar e manter nun club a rapazas e rapaces que son campións galegos e que acadan a miúdo notables resultados.

A MAXIA ESTÉTICA E DE SUPERACIÓN DA XIMNASIA RÍTMICA

Pero si destaca Sarria por algún deporte dos minoritarios esa é a ximnasia rítmica. O Club Xirandela é xunto ao Club Sarria o representante desta disciplina no municipio. Xirandela nacía oficialmente en 1999 dunha traxectoria de adestramentos e gran raigame deste deporte nos centros educativos. Dende aquela e ata hoxe a resposta foi contundente e a agrupación de ximnastas mantense en torno ás 26 rapazas ano tras ano. As destacadas deportistas viven actualmente o seu mellor momento colleitando grandes resultados nos campionato provincial e galego, no que teñen na última edición 3 clasificadas. Mónica Fernández, á fronte do club dende os seus inicios destaca que Xirandela cumpre unha dobre función, e é que ademáis do deporte promove as relacións entre as nenas fóra do seu ámbito escolar e leva o nome de Sarria alá onde se fan campionatos ou exhibicións. Cubre con creces a parcela do deporte minoritario e consegue encher o pavillón cada vez que organiza algún evento na vila. A rítmica postúlase como algo diferente dentro do deporte e está xa vinculada á tradición sarriana. A monitora recoñece a evolución do club que recolle agora a colleita de anos de traballo. En canto ao futuro hai optimismo, xa que a práctica deste deporte está garantida coa tarefa de inculcación da práctica deportiva nunha sociedade que tende a non moverse do sofá.