Por Mateo L. Veiga
- ¿Quén é Sofía Guilarte? ¿Como te definirías como artista?
Son Sofía Guilarte, unha artista que vive e respira música. Defíname como unha persoa de espírito libre e aventureiro, sempre disposta a cuestionar o establecido e a buscar respostas que, á súa vez, abran novas interrogantes. Son guitarrista, cantante, unha apaixonada do universo da composición, a produción musical e a enxeñaría de son. Considero que son unha persoa libre de prexuízos, inquieta, amante da experimentación e feliz, cun gran amor pola vida e pola natureza. - ¿Como xurde o proxecto de El Mundo de Sofía?
Aos 16 anos dirixín o meu primeiro grupo, “Okulary”, co que debutei nos escenarios e gravei o meu primeiro disco, titulado “The Way”, en 2013. Ese foi o meu primeiro traballo como compositora e produtora. Con “Okulary” presentámonos na radio e na televisión e toquei en varios escenarios e festivais da illa. En 2017, cando tiña 20 anos, quixen expandir os meus horizontes musicais, o que me levou a iniciar un novo proxecto que en 2018 se consolidou como “El Mundo de Sofía band”.
“El Mundo de Sofía band” foi o proxecto máis significativo da miña vida, co que sentín unha maior realización persoal. Este proxecto impulsoume a evolucionar como músico integral, arreglista, enxeñeira, cantante, compositora, produtora musical e especialmente, como intérprete e guitarrista. Grazas a “El Mundo de Sofía band” toquei en festivais como o Jazz Plaza 2019, onde compartín escenario con grandes músicos como Stanley Jordan. Ademais, participei en varios concursos, acadando o Premio ao Mellor Tema de Música Instrumental no programa de televisión Cuerda Viva co sinxelo “La Tempestad” e no Concurso Talento Cubano con “Boomerang”. Tamén, collaborei con selos discográficos a nivel internacional como “Bela Records”, co álbum Gustavo Stereo (2020), e con bandas argentinas como “Hongo Apático” e “Limbo Tecnorock” coa canción Vive Libre.
“El Mundo de Sofía band” comezou como unha banda de versións, interpretando temas de artistas como Muse, Portishead, Dido, Björk, The Mars Volta, Imelda May, entre outros. Mentres tanto, fun incorporando as composicións propias ao repertorio, ata que finalmente se converteu nun grupo que só tocaba cancións orixinais. Este proxecto fundámolo en Cuba xunto ao baixista Víctor Manuel Ponce de León e ao baterista Ray Mora Iglesias. No principio, ensaiábamos os fins de semana na casa de Ray, xa que durante a semana estaba mergullada no cuarto ano da miña carreira universitaria e, ademais, o seu domicilio estaba lonxe do que eu vivía, o que me obrigaba a cruzar a cidade en autobús para chegar aos ensaios. Como vimos que só con nós tres funcionaba moi ben a música nos ensaios, decidimos quedarnos así, en só 3 músicos: guitarra e voz, baixo e batería, como un clásico power trio.
Logo do noso debut en 2018, Ray ofreceu algúns concertos connosco, pero non puido continuar na banda. Tivemos outro baterista máis, ata que se uniu a nós Henry Alejandro Ferrán Molina, quen foi o baterista do proxecto ata que marchei de Cuba en setembro de 2022. - ¿Que faceta da figura artística de Sofía Guilarte se proxecta na guitarra? ¿Como describirías o vínculo que vos une?
O vínculo que me une á miña guitarra é íntimo e case simbiótico: é coma se fose unha extensión do meu ser. Cada vez que a sostego nas miñas mans para interpretala, establecemos un diálogo profundo no que as miñas emocións e pensamentos atopan a súa forma no son que produce, permitíndome conectar de maneira directa e auténtica tanto comigo mesma como coa miña audiencia. - Atópaste inmersa coa banda nunha xira de concertos nacional. ¿Que opinión te merece a situación actual do underground musical, das salas de concertos e a música en directo?
En 2023, inicieime cunha nova vida en España, e recompúxenme a banda con outros dous músicos de aquí, o baixista Gonzalo Herrero e o baterista Francisco Carballada. Xuntos emprendemos un novo camiño, unha nova etapa de “El Mundo de Sofía band”. Toquei en varias salas de Vigo, Ferrol, Lugo, Ponferrada, Zamora, Pontevedra e outras. O próximo 8 de marzo estaremos na Sala Black Bourbon de León, o 5 de abril en El Elefante Blanco de Madrid e o 3 de maio, na Sala Máster de Vigo.
En todo este tempo tocando en salas, onde nos atopamos con todo tipo de situacións, observei unha realidade complexa. Creo que o éxito da escena underground en España depende tanto do esforzo artístico e a xestión de cada banda, como do compromiso e a calidade dos espazos que as acollen.
É innegable que moitos locais en España adolecen dunha falta de inversión en infraestrutura e mantemento. Cando unha sala está mal acondicionada, con iluminación deficiente ou problemas de limpeza, o público desmotívase para asistir, e iso repercute directamente na atmósfera e na experiencia dos concertos. Existen locais que, a pesar de contar con recursos limitados, dedican todo o seu cariño e esforzo a impulsar aos artistas que acollen e a manter vivos os seus espazos, limpos e ben coidados. Administrar un negocio desta natureza hoxe en día non é nada sinxelo: implica grandes riscos e asémbraa a emprender unha aventura audaz. Non obstante, hai outros nos que a xestión do local céntrase unicamente na obtención de ingresos (por exemplo, cobrando alugueiro sen aportar promoción nin ningún outro apoio), e isto debilita o papel do espazo como plataforma de descubrimento cultural. A ausencia de compromiso real por parte dalgúns donos de salas incrementa a carga que deben asumir os propios músicos. Nun mercado saturado, onde a visibilidade é escasa e a competencia feroz, investir en campañas de marketing e promoción convértese nunha necesidade que moitas bandas, especialmente as emerxentes, teñen que afrontar de maneira independente. Este desequilibrio agudízase cando o público actual valora con maior disposición eventos consolidados, como grandes festivais ou concertos de artistas recoñecidos, relegando aos espazos de descubrimento de novos talentos a un segundo plano. O que se necesita é unha transformación na forma de entender e xestionar o circuíto de concertos. Isto implica que os locais non só sexan escenarios para actuacións, senón centros de promoción cultural onde se invista na mellora do ambiente, na experiencia do espectador e no impulso á carreira dos artistas. A colaboración entre xestores, artistas e, nalgúns casos, incluso políticas culturais que incentiven a calidade e a promoción conxunta, podería marcar a diferenza. - Cóntanos sobre os proxectos futuros que tedes en marcha.
Estamos a traballar en novos lanzamentos que reflectirán a nosa búsqueda por experimentar e fusionar estilos. Seguiremos explorando España a través dos nosos concertos, tendo a oportunidade de conectar con novos públicos e bandas e vivir experiencias únicas en cada cidade.
Queremos crear música que sorprenda e emocione, e levar esa proposta a diferentes recunchos do país, facendo de cada show unha experiencia inesquecible para todos.•
Cargando ...
