O escritor presenta a súa primeira novela A agonía das folerpas, traducida ao castelán como El caso Salgueiro
Óscar Reboiras presenta a súa primeira novela, A agonía das folerpas, agora traducida ao castelán baixo o título El caso Salgueiro. Este thriller rural, ambientado na vila ourensá que lle dá nome, soubo captar a atención da crítica grazas á súa complexa trama e á profundidade na ambientación da Galicia máis escondida. A novela, que lle valiu o Premio Galicia Rural, mergúllase nun escenario no que a natureza e os personaxes se entrelazan, creando un ambiente gélido e misterioso. A historia desenvolve a investigación de varios cadáveres enterrados nunha antiga mina, un caso que a xove xornalista Fina Novoa ve como a súa oportunidade para avanzar na súa carreira. A través dun fascinante xogo entre o pasado e o presente, Reboiras ofrece unha reflexión sobre a corrupción, o progreso e a memoria histórica dunha Galicia rural sumida en vellos segredos e conflitos non resoltos.
P: Quen é Óscar Reboiras? Como te definirías como escritor?
R: Son alguén que está empezando, porque o que teño publicado é unha novela e un ensaio que non leu ninguén (risa). Entendo a figura do escritor como unha persoa cun oficio, que ten unha carreira longa e un nome, e vímolo relacionado cunha continuidade. Non fai tanto que me animei a escribir, e fixeno dando os pasos que consideraba necesarios, isto é, formándome. Apareceu un taller literario organizado pola Asociación de Escritores de Lingua Galega, impartido por Antón Ribero Coello, un dos grandes escritores galegos contemporáneos. A partir de aí, entendín ferramentas na escritura que non me plantexaba, pero comezas a escribir dunha maneira e rematas cambiando, saíndo un churro (risa), isto é necesario e básico. Logo fun a outro taller, tamén con Antón, onde nos mandaban como exercicio as primeiras 50 páxinas dunha novela, e aí foi onde xurdiu a idea de «O Caso Salgueiro». Por tanto, como escritor son alguén que está comezando, que ten moitas dúbidas, pero que escribe porque lle enche, e espero seguir profundizando e aprendendo.
P: Fálanos un pouco sobre a túa novela. Como foi o proceso de confección do caso, dos personaxes e da atmosfera que lle querías dar?
R: A idea xurdiu dun escenario real, que é Salgueiro, unha aldea de Ourense que visitei por casualidade. Para min, Ourense era unha provincia descoñecida, e pouco a pouco comecei a namorarme dela. Buscando rutas de sendeirismo no sur de Ourense descubrín Salgueiro. Para pasar pola zona había que pedir permiso á Xunta de Galicia, ao Parque Natural do Xurés, e descubrín que era propiedade da propia Xunta, e preguntábame por que tiña unha aldea perdida no medio do monte. Fun alí por curiosidade, e apaixoneime completamente do escenario. Non é unha aldea de catro casas, senón de máis de 40 construccións, incomunicada, sen cobertura, onde se escoita o canto dos paxaros e o riego da auga. Alí sentín unha pequena sensación de urbanita, cun certo desamparo, porque pensaba que se atopaba alí un loco que me mataba, ninguén se enteraría. Deste contraste entre paz e desamparo nace a idea da novela. Un lugar que, en principio, era un paraíso, pero que se converteu en un lugar negro e oscuro, onde a xente ten cousas que ocultar.
P: «O caso Salgueiro» está ambientada nunha Galicia rural e escura. Como escritor, consideras que ocorre o fenómeno de utilizar ambientacións externas cando a riqueza de aquí tamén é notable?
R: É certo que non hai moitos exemplos de escenarios deste estilo, pero creo que pouco a pouco haberá máis porque son sitios marabillosos. Moitos escritores españois tiran de entornos cinematográficos, como Nova York ou un lugar remoto de Wisconsin, que non nos son próximos, pero si familiares por verlos na televisión, mentres que obviamos os lugares que temos aquí. Temos o caso de Domingo Villar, que ambienta as súas novelas en escenarios urbanos como Vigo ou Cangas, pero faltaba esa ambientación máis rural. Unha das cousas que destacaron no Premio de Novela da Galicia Rural que me deron en 2022 foi a posta en valor do rural como escenario da novela. Para min, Salgueiro neste libro é un personaxe máis.
P: Cal é a clave para lograr un thriller de calidade, con bo ritmo e imprevisible?
R: A ver, é un tema complicado, porque se fose tan fácil, todo o mundo o faría. Depende de como escribes e do estilo do autor. O ritmo inflúe, porque logo hai un proceso de edición no que contas cousas que che parecen bonitas, e logo vén o editor e díxate que eses elementos ralentizan a historia. Hai dous planos, a busca dunha escritura preciosista ou a creación de ritmo e tensión. Pódese conseguir, pero é difícil casar ambos conceptos. Se queres ritmo, usas frases máis curtas e sinxelas e capítulos máis curtos, onde deixes unha dúbida no lector para que queira seguir lendo. Outro elemento fundamental son os personaxes, crear personaxes cos que empaticemos. Un logro da literatura contemporánea é que os personaxes non son nin bos nin malos, son complexos, máis humanos. Trátase de conseguir personaxes cribles cos que te poidas identificar, e iso é necesario.
P: Para rematar, fálanos sobre os teus proxectos futuros.
R: Teño moitas ideas. O máis inmediato vai ser en maio, cunha novela infantil coa que gañei o premio de novela infantil Carlos Mosteiro, da Pobra de Brollón. Quería escapar de que me preguntaran se só ía escribir novela negra, porque eu escribo do que quero. Vengo de practicar con relatos que non se axustaban ao xénero negro, e tamén teño unha filla de catro anos que non le, pero que quero que no futuro lea algo meu. Tamén estou pendente de como vai funcionar «O Caso Salgueiro» para sacar unha especie de saga, mantendo as tramas no rural, concretamente na provincia de Ourense. E ademais, sempre quixen escribir unha novela histórica. A historia dos Irmandiños paixóname, e o ano pasado unha rapaza de Pontedeume sacou un libro sobre o tema, que se converterá nunha triloxía, e tivo moito éxito, porque forma parte da nosa historia real, e é fascinante porque non rematas de crer na súa complexidade. A historia dos Irmandiños xa non a poderei contar (risa), pero o bo de Galicia é a cantidade de historias interesantes que temos. Se sigo escribindo, os meus referentes seguirán sendo galegos, porque é o que máis me move e quero poñer en valor.•
Cargando ...
