Gonzalo L. Torres
Editor de EnComún
Vivimos un tempos contraditorios, diso non cabe dúbida. A Semana Santa transformouse, deixando ao carón a súa orixe relixiosa, para converterse nun mero período de descanso, que convida a celebrar a chegada da primavera. Vacacións e diversión, días de viño e rosas, é o que prima nestes tempos, e non serei eu o que cuestione o cambio, pois aínda teño en ocasións pesadelos lembrando a escura gravidade da celebración da morte e resurrección de Xesús, en tempos pretéritos. O temor a non cumprir coas obrigacións de xaxún, o silencio pavoroso das procesións, o retumbar dos tambores ao seu paso. Por suposto festa e descanso é moito mellor, onde imos parar. Con todo, do mesmo xeito que noutros aspectos da vida, quizá debésemos deixar os extremos para tratar de vivir nun inestable equilibrio. Por iso, agora en plena cincuentena, doulle valor a certa dose de espiritualidade, e aínda desde o meu ateísmo confeso, recoñezo o valor da relixión e a fe para aqueles que a profesan. Creo que lles achega unha transcendencia existencial. As persoas seguimos necesitando crer, pero agora profesamos novas relixións con novos dogmas e bispos. Tantos anos loitando contra a ameaza do pecado, e agora sucumbimos ao novo catecismo do politicamente correcto ante o castigo da cancelación (fenómeno woke). Case prefiro as procesións. Como a dos Caladiños de Chantada e a do Ecce Homo e a Dolorosa en Monforte.
